Namaz içerisindeki kıraatin geçerli olabilmesi için kişinin dudaklarını kıpırdatması ve asgari düzeyde dahi olsa okuduğu ayeti, dua ve zikirleri kendisine işittirmesi gerekir. Aynı hüküm namaz dışında okunan Kur’ân’ı Kerim tilaveti için de geçerlidir. Yani kişi namaz kılarken sadece içinden geçirerek, kıraat rüknünü yerine getirmiş sayılmaz; namaz dışındaki bu şekildeki okuyuşu için de hatim sevabı almaz. Nasıl ki cünüp bir kimse kalbiyle ezberden veya gözüyle sadece bakarak Kur’ân okuduğunda günahkâr olmuyorsa aynı şekilde cünüp olmayan kişi de bu şekilde okuduğu tilavetten kıraat ecri almaz. 

Buna binaen rükün/farz sayılan ihram tekbiri, Fâtiha suresi, teşehhüd ve birinci selam, dudakları kıpırdatmadan tamamıyla sessiz okunduğu takdirde namaz geçerli olmaz; bunun dışında kalan zammı sure ve namazın muhtelif yerlerinde okunan dualar da bu şekilde okunduğunda sünnet ecri hasıl olmaz. Tabi söz konusu bu hüküm sağır olan ve gürültülü bir yerde namaz kılan için geçerli değildir. Yani kulağı iyi işitmeyen veya gürültülü yerde namaz kılan kişinin sesini yükseltmesine gerek yoktur (Nevevî, El Mecmû’ IV, 270; İbn Âbidinzâde, el-Hediyetü’l-Alâiyye, s.96).

Sesi kulağa işittirme şartı fakihlerin büyük çoğunluğuna göredir. Maliki mezhebi ve İbn Teymiyye’ye göre dudağı kıpırdatmak yeterlidir, sesi kulağa işittirmeye gerek yoktur (Hattâb, Mevâhibü’l-celîl li-şerhi Muhtasarı Halîl II, 218).