Namaz içerisinde bilerek konuşmanın namazı geçersiz kıldığıyla ilgili ihtilaf yoktur. Muâviye Bin Hakem es-Sülemî’den rivayet edildiğine göre Allah Resulü (aleyhissalatu vesselam) şöyle buyurmuştur: Bu namazda insan kelâmı konuşulmaz. Namaz ancak tesbih, tekbir ve Kur’an okumaktır (Müslim, Mesâcid, 33, No: 537). Cumhura göre her ne sebeple olursa olsun gayriihtiyari konuşan kimsenin namazı bozulmaz, bu durumda olan kişi namazına kaldığı yerden devam eder. Aynı ruhsat yeni müslüman olan ancak dini hükümleri öğrenme imkanı bulamayan kişi için de geçerlidir (Şevkânî, Neylü’l-Evtâr, II, 331-332). Hanefî mezhebine göre namaz içerisinde konuşmamak, tıpkı taharet ve kıbleye yönelme gibi namazın şartlarındandır. Nasıl ki bu iki şart unutulduğunda namaz geçersiz oluyorsa aynı hüküm namazda bilerek veya bilmeyerek konuşan kişi için de geçerlidir (Sem’ânî, el-İstilâm, I, 248-252).

Kaynaklarımızda, yanlışlıkla konuşmanın uzun olması durumunda namazın sonradan iade edilmesi gerektiği zikredilmektedir. Uzunluğun miktarıyla ilgili Şafiî mezhebinin bazı kaynaklarında altı kelime sınırı konulmuşsa da yine mezhebin diğer kaynaklarında bu durumun örfe göre belirlenmesinin daha uygun olacağı zikredilmiştir (Ğamravî, Envâru’l-Mesâlik s.79; Şirbînî, Muğni’l-Muhtâc, I,536).