Setr-i avret yani insan bedeninde avret sayılan yerlerin kapatılması namazın şartlarındandır. Avret erkeklerde diz ile göbek arasıdır. Hanefilere göre diz de avretten sayılırken diğer mezheplere göre diz avretten sayılmamıştır. Kadınların avret bölgesi el ve yüz hariç bütün bedenleridir. Hanefiler ayakları da kadınlar için avret saymamıştır. (El-Fetâva’l Hindiyye I, 64)

Avret yerlerini örten elbisenin kalın olması; teni gösterecek şekilde ince ve şeffaf olmaması gerekir. Aynı zamanda elbisenin avret bölgesindeki uzvu belli ettirecek şekilde dar ve vücuda yapışık olmaması gerekir. (Seyyid Sâbık, Fıkhü’s-Sünne)

Namazın sıhhat şartından olan setr-i avretin namazın başlangıcından sonuna kadar muhafaza edilmesi zorunludur.

Avreti örten elbise, kasıt olmaksızın rüzgâr vb. bir sebep ile açılırsa bu hususta Hanbeliler açılan yer az ise uzun süre devam etse dahi namaz bozulmaz ama eğer çok ise ve namaz kılan bunu hemen kapatmazsa namaz bozulur demişlerdir. Şafiiler, namaz kılanın kastı olmaksızın rüzgâr vb. sebepler ile avret yeri açılırsa fazla bir zaman geçmeksizin ve yine fazla bir uğraş göstermeksizin kapatılırsa namazın sahih olacağı görüşündedir. Malikiler galiz olan avret mahalli için namaz içerisinde nasıl olursa olsun yani ister kastı olarak olsun isterse kastı olmadan olsun açılırsa mutlak olarak namazın bozulacağını söylemişlerdir. Hanefiler ise açılan yerdeki uzvun dörtte birine tekabül ediyorsa bunu az saymış ve hemen kapatması durumunda namazının bozulmayacağını söylemişlerdir. O âzâlar; karın, uyluk (bacağın dizden kalçaya kadar olan kısmı), baldır (bacağın diz kapağından topuğa kadar olan bölümü), kadının saçları, tek başına zeker, yalnız iki husye (yumurtalıklar) ve tek başına dübürün halkası gibi vücut parçaları birer âzâdır. Bunlardan herhangi birinin dörtte birinden fazlası açılırsa namaz sahih olmaz. Bu zaman için ölçü olarak da bir rükün (yani Subhane rabbiyel-azim diyecek kadar) vakit ifade edilmiştir. Ancak avreti örten elbise eğer kendi kastı olarak açılırsa bütün mezheplere göre namaz bozulur. (El-Cezîrî, El-Fıkhu Ale’l-Mezâhibi’l-Erbaʿa I, 171)