Mezhep imamlarının hemen hemen hepsi; annenin çocuğunu emzirmeme gibi bir girişimde bulunmasının ahlâkî açıdan uygun olmadığı hususunda görüş birliği içerisindedir. Ancak bu mesele hukuki olarak ele alındığında şöyle bir netice çıkmaktadır; Malikî mezhebi, Bakara suresinde geçen “anneler çocuklarını iki tam yıl emzirirler” (Bakara 233) ayetine binaen, anne ister hâlâ evli olsun ister boşanmış olsun sadece ahlaki olarak değil hukuki olarak da çocuğunu emzirmesi gerektiğini söyler (Kurtubî, el-Cami’ li Ahkâm’il-Kur’ân, III, 106). Cumhur ise; bazı durumlar hariç, annenin çocuğunu emzirmesinin hukuki olarak zorunlu olmadığını söyler. Anne dilerse kendisini süt vermekten men edebilir. Bu durumlar şunlardır;

• Eğer çocuk annesinden başka birinin sütünü kabul etmezse anne süt vermeye zorlanır. Nasıl ki çocuk, kendisini parayla emziren kadından başkasını kabul etmediğinde bu kadının süt vermesi zarûri bir hal alıyorsa, aynı hüküm annenin kendisi için de geçerlidir. Hatta anneyi bunun için zorlamak evveliyetle öncelenmelidir.

• Annenin dışında çocuğu emzirecek başka kimse yoksa çocuğuna kendisinin süt vermesi zarûri olur.

• Babanın sütanne tutacak kadar maddi imkânı yoksa anne süt vermeye zorlanır. Bununla birlikte Şafiî mezhebine göre çocuk doğduktan sonra annenin kendisine ilk sütü vermesi hukuki olarak zorunludur (Zuhaylî, el-Fıkhu'l-İslâmi ve Edilletuhu, VIII, 660).