Malı nisap miktarına ulaşan kişi, zekâtını Kur’an-ı Kerim’de zikredilen sekiz sınıftan mevcut olanlara vermelidir. Bu sekiz sınıftan fakir ve miskinler; zekât veren kişinin, nafakasını (geçimini) karşılamakla yükümlü olduğu yakın akrabaları olmamalıdır. Dolayısıyla koca, nafakasını karşılamakla yükümlü olduğu eşine zekât veremez. Bunun aksine kadın, eğer kocası gerçekten de fakirse kendisine zekât verebilir. Çünkü kadın, kocasının nafakasını karşılamakla yükümlü değildir. Hatta zekatını kocasına vermesi daha faziletlidir. 

 

Bunun delili Buhârî ve Müslim’de geçen şu hadistir: Abdullah bin Mes’ud'un (radiyallahuanh) eşi Hz. Zeynep, zekâtını kocasına verip-veremeyeceğini sormak için Efendimiz'in (aleyhissalatu vesselam) evine gider. Orda rastladığı Hz. Bilal’e,‘’Git benim sorumu Resulullah’a sor’’ der. Hz. Bilal de Resulullah'a (aleyhissalatu vesselam) gider ve konuyu arz eder. Bunun üzerine Efendimiz (aleyhissalatu vesselam) ‘’Evet, verebilir’’ der. Ardından Resulullah (aleyhissalatu vesselam) şöyle buyurur: Ona iki ecir vardır; Akrabalık sevabı ve sadaka sevabı (Buhârî, Zekât 48, No: 1466; Müslim, Zekât 45, No: 1000).

 

İbn Hacer bu hadisi şerh ederken, aralarında İmam Şafiî’nin de bulunduğu birçok âlimin, kadının zekâtını kocasına vermesinin caiz olduğu görüşünü benimsediğini aktarır (İbn Hacer, Fethu’l-Bârî III, 415).