Borç, geri ödenmesi beklenilen ve beklenilmeyen diye ikiye ayrılır. Borç olarak verdiği paradan ümidini kesen kimse bu paranın zekâtını vermekle sorumlu olmaz. Ancak para sonradan kendisine iade edilirse zekâtın gerekli olup olmayacağıyla ilgili üç farklı görüş aktarılmıştır. Birincisi: Tüm yılların zekâtının verilmesi gerekir. Hz. Ali ve İbn Abbas’ın (radiyallahu anhuma) da aralarında bulunduğu cumhur bu görüşü benimser. İkincisi: Sadece bir yılın zekâtı verilir. Malikî mezhebi bu görüştedir. Üçüncüsü: İmam Ebu Hanife ve iki öğrencisi olan İmam Muhammed ile İmam Ebu Yusuf’un benimsediği görüştür ki, bu durumda olan kişilere zekâtın farz olmadığını söyler. Son görüşe göre bu tür borçlar sıfırdan elde edilen mallar gibidir, ancak üzerinden bir yıl geçtikten sonra zekatı verilir (Karadâvî, Fıkhu’z-Zekât s.129).