Sözlükte “düşürmek, atmak, izale etmek" anlamlarına gelen ıskât fıkıhta bir hak veya mükellefiyeti düşürmek, onunla ilgili sorumluluğu kaldırmak demektir. İbadetler arasında ıskatı en meşhur olan hac ve oruçtur. Sinan bin Seleme el-Cühenî'nin eşi, haccını yapamadan vefat eden annesinin yerine haccetmeyle ilgili Hz. Peygamberden bilgi almak istediğinde Resûlullah (aleyhissalatu vesselam) kendisine izin verdi (Buhârî, Cezâu’s-Sayd, 22, No: 1852). Bu hadis haccın ıskatına işaret etmektedir. Öyleyse haccın farz olduğu kimse bu ibadeti eda etmeden vefat ederse bıraktığı maldan yakınları onun adına hacca gider. Şafiî ve Hanbelî mezhebine göre bu kimse vasiyet etmese dahi bıraktığı terekeden onun adına hac yapılmalıdır (İbn Kudâme, el-Muğni, III, 25). Orucun ıskatına gelince; hastalık ve seferilik durumunun devam etmesi nedeniyle kazâ imkânı bulamadan vefat edenlerden oruç sorumluluğu düşer. Bu kimseler için herhangi bir şey yapılmaz. Kazâ imkânı olduğu halde tutmayıp vefat edenler için fidye verilmelidir. Vefat eden kişi vasiyet etmişse veya vasiyette bulunmamış ancak yakınları tarafından kesin olarak biliniyorsa Hanefî mezhebine göre fıtır sadakası, Şafiî mezhebine göre ise fıtır sadakasının dörtte biri (1/4) kadar fidye verilir (Mevsilî, el-İhtiyâr, I, 311; Heytemî, el-Menhecü'l-Kavîm, s.415). Iskat konusu olan bir diğer mesele ise kefâret ve adaklardır. Yemin, zıhar, öldürme, oruç, hac/umre kefaretleri ile adağını yerine getirmeden vefat eden kimsenin bıraktığı maldan onun adına bu borçlar ödenir. Bazı Hanefî fakihler hariç çoğunluğa göre namazın ıskatı yoktur. Çünkü hac ve orucun ıskatına dair sahih hadisler bulunmaktadır. Fakat namazın ıskatıyla ilgili bizlere aktarılan herhangi bir nas yoktur (Serahsî, el-Mebsût, III, 90).